Przesyłam Państwu tzw. ,,Rodzinny Challenge". Aktywność, która wzmacnia więzi rodzinne, poprawia samopoczucie i reguluje emocje. Zachęcam do realizacji wyzwań wszystkich domowników.

Życzę zdrowia i dużo sił w codzienncyh wyzwaniach!

Wpływ stosowania kary i nagrody na wychowanie dziecka

---

Każde pożądane i przyjemne dla danego zwierzęcia lub człowieka następstwo wykonania przezeń określonej czynności lub powstrzymania się od niej jest nagrodą. Nagroda kojarzy się zwykle z pewnymi przedmiotami lecz także czynności i relacje mogą być czynnikami nagrody. Nagroda w dużym stopniu wpływa na kształcenie aktywnej postawy dziecka, wyzwala jego czynny stosunek do obowiązków, do stawiania mu wymagań. Nagradzanie jak i karanie jest uzależnione od całokształtu życia rodzinnego i oddziaływań stosowanych wobec dzieci. W wychowaniu rzadko stosuje się przemyślany system nagród. Sprawianie dziecku przyjemności (nagroda) towarzyszy zwykle uroczystościom rodzinnym, świętom, imieninom czy urodzinom. Prezent raduje, jest dowodem, że rodzice kochają dziecko. Jednakże otrzymywanie upominków nie jest równoznaczne z nagrodą, gdyż nagrodę uzyskuje się za coś konkretnego, za dodatkowy trud, wysiłek nie związany z wypełnieniem codziennych obowiązków. Nagroda ma być bowiem bodźcem wzmacniającym postępowanie pozytywne. Dziecko rozsądnie nagradzane próbuje własnych sił w pracy coraz trudniejszej i coraz bardziej odpowiedzialnej. Wartość nagrody polega również na tym, że dostarcza nagrodzonemu pozytywnych przeżyć uczuciowych, które korzystnie wpływają na jego osobowość. Nabiera ono przekonania, że jest doceniane i kochane. Z nielicznymi wyjątkami, są bowiem dzieci zasypywane drogimi zabawkami. Nie byłoby w tym nic złego, gdybyśmy znali umiar i nasze podarunki wręczali z jakąś intencją wychowawczą, konsekwencją.

Nagroda ma bowiem orientować dziecko w oczekiwaniach i wymaganiach rodziców, ma utwierdzać je, że postępuje właściwie
i zachęcić do dalszego takiego postępowania. Stosowanie nagród wymaga wiele taktu i przemyślanych działań rodziców, a także określenia: za co i dlaczego otrzymujemy nagrodę. Nagradzać należy tylko tę osobę, która rzeczywiście na to zasłużyła, za dodatkowy wysiłek. W pośpiechu jednak nie dostrzegamy wysiłku i chętniej karcimy, niż nagradzamy.

Za pomocą karania nie da się całkowicie wyeliminować niepożądanych zachowań, lecz co najwyżej można je stłumić na pewien czas. Ostre kary prowadzą także do występowania 2 społecznie niepożądanych skutków. Nie można działać według schematu: wykroczenie lub zaniedbanie dziecka i kara dorosłego. Należy ocenić czyn dziecka i zdać sobie sprawę z tego, dlaczego został popełniony.

Ponadto, aby kara mogła pełnić rolę pozytywną, należy przestrzegać następujących zasad:

- dostosowanie kary do czynu i związania jej z nim, - sprawiedliwości, czyli proporcjonalności do winy, - konsekwencji
i jednomyślności rodziców w karaniu, - stopniowania kar w zależności od doniosłości przewinień, - uwzględnienie indywidualności, wieku dziecka i motywów jego postępowania, - umiarkowania w stosowaniu kar, - różnego repertuaru kar.
 

W praktyce wychowawczej rodziców występują liczne przejawy niewłaściwego karania dzieci. Kara fizyczna ma bardzo wielu zwolenników. Im cięższe przewinienie, tym silniejsze razy. Bijąc dziecko rodzice wyładowują własną agresję, zły humor, zawiedzione nadzieje. Kara fizyczna poniża godność dziecka, upokarza je. Stefan Szuman, nieżyjący wybitny psycholog polski, badał uczucia dzieci bitych. Doszedł do wniosku, że pod wpływem lęku i bólu budzi się nienawiść do osoby bijącej, dlatego dzieci oszukują, ukrywają swoje przewinienia aby uniknąć kar cielesnych. Częstym następstwem bicia są różnego rodzaju nerwice i lęki (fobie) oraz wyzwalanie agresywności dzieci. Jest to najczęściej stosowany zabieg mający skłonić do posłuszeństwa, likwiduje on małe zło, a czyni poważne, bo trwałe. Stosowanie kar w wychowaniu było jest i będzie sprawą kontrowersyjną. Dzieci są różne i sposób kierowania ich rozwojem też musi być zróżnicowany. Tak więc decydując się na zastosowanie kary porozmawiajmy najpierw z dzieckiem czy jest świadome za co będzie ukarane czyli czy zdaje sobie sprawę z tego co zrobiło źle. Pamiętajmy zawsze o tym, że nie karamy dziecka lecz jego zachowanie i starajmy się by dziecko też było tego świadome.

 

Bajka terapeutyczna - ,,Bajka o mróweczce"

---

Szanowni Rodzice,

zachęcam do lektury swoim pociechom. Bajka terapeutyczna przedstawiona poniżej, ma za zadanie m.in akceptację siebie, kształtowanie pozytywnych cech, rozwijanie empatii, docenianie osiągnięć własnych i innych. 

 

                                                                                 

Mała mróweczka rozpoczęła naukę w klasie pierwszej. Od samego początku nie mogła
sobie poradzić z zadaniami, jakie mają mrówki w szkole. Uczą się podnosić, a potem transportować
różne rzeczy. Nauka jest ciężka, codziennie noszą na swych grzbietach patyki, listeczki, gałązki,
poziomki, jagody, a także uczą się, jak je pakować, by się nie zniszczyły. Mrówka była bardzo
pracowita, bardzo chciała otrzymywać dobre oceny, ale co z tego - była bardzo malutka, taka tyciu,
tyciusieńka i nie mogła udźwignąć tych wszystkich ciężarów. Inne silniejsze i większe dobrze sobie
radziły, tylko ona zawsze zostawała w tyle. Mrówki przezywały ją, wyśmiewały się z niej. Bardzo się
tym martwiła, chodziła zasmucona. Bała się lekcji i tego, że nie udźwignie zadanego ciężaru i dostanie
znowu jedynkę. Najchętniej by w ogóle nie chodziła do szkoły. Wstydziła się złych stopni i tego, że
jest taka słaba. Koleżanki mrówki niechętnie się z nią bawiły, nawet nie chciały z nią siedzieć
w jednej ławce.
Pewnego dnia przez las szedł groźny wielkolud, wymachiwał kijem na wszystkie strony
i niszczył wszystko, co było na jego drodze. Natknął się na mrowisko i kijem zaczął wiercić w nim
dziury. Ziemia zadrżała, zaczęły walić się w mrowisku domy, szkoły, wszystkie mrówki
z przerażeniem patrzyły, jak ich praca jest niszczona. Trzeba się było bronić, więc solidarnie
wszystkie razem zaatakowały intruza. Pogryziony, jak niepyszny uciekł, gdzie pieprz rośnie.
Ucieszone mrówki wróciły do mrowiska.
Okazało się po chwili, że wiele domów i ulic zostało zniszczonych, a także cenne przedmioty,
między innymi malutka złota korona królowej. Lament wielki zapanował w mrowisku. Przecież
królowa nie może rządzić bez korony! Rozpoczęły się poszukiwania. Korony jednak jak nie było, tak
nie było. Wszystkie tunele, poza jednym, zostały sprawdzone. Do tego ostatniego nikt nie mógł wejść.
Tunel wił się głęboko w ziemi, był bardzo wąski, ciemny, niebezpieczny. Mógł w każdej chwili się
zawalić i pogrzebać na zawsze śmiałka. Nikt więc nie próbował tam wejść. Tylko mała mróweczka
zdecydowała się na ten odważny krok. I po chwili już wąskim korytarzem schodziła niżej i niżej.
Dookoła był mrok, czuła wilgotną ziemię. Wolno sprawdzała każdy odcinek drogi. Niczego poza
ciemnością tam nie było. Jednak się nie zniechęcała, schodziła coraz głębiej. Zatrzymała się na
chwilę, by otrzeć pot z czoła, i wtedy zobaczyła, że coś połyskuje. Pochyliła się. Znalazła koronę.
Ucieszona wracała jak na skrzydłach. Wszyscy ją podziwiali. To przecież dzięki jej odwadze królowa
mogła z powrotem rządzić mrowiskiem, mrówki chodzić do szkoły, a robotnice pracować.
- Jesteś niezwykle dzielna - powiedziała królowa, wręczając jej order odwagi.
Gratulacjom, uściskomnie było końca. A ci, którzy kiedyś się z niej wyśmiewali, teraz wstydzili się tego okropnie. Bo nie jest
ważne, czy się jest dużym, czy małym; czy nosi się duże, czy małe ciężary. A co jest ważne?............

 

 

Maszyna opowieści

Oto prosta w założeniach a równocześnie ekscytująca gra, bazująca na popularnej grze Story Cubes. Zabawa dostarczy masę radości, stanowiąc przy tym doskonały trening pomysłowości i wyobraźni, naukę prowadzenia narracji, myślenia abstrakcyjnego, rozumienia następstw czasowych oraz układania opowieści w logicznym porządku.

Zasady:

Zakręć ruletką naciskając przycisk „Spin”. Rozpocznij swoje opowiadanie od "Dawno, dawno temu..." lub "Pewnego razu...". Następnie opowiedz historię w oparciu o osiem obrazków, które wypadły na ruletce. Zacznij od dowolnego z nich, najlepiej od tego, który jako pierwszy przykuł Twoją uwagę. Młodsze dzieci mogą wybrać 3-5 obrazków. Obrazków nie musimy traktować dosłwnie- owca może oznaczać wieś a słońce lato.

Nie ma złych odpowiedzi, jedyne co nas ogranicza to nasza fantazja. Im bardziej abstrakcyjne i zmyślne historie przyjdą nam do głowy, tym więcej radości.

Link do gry:

https://storymachine.pl/?fbclid=IwAR2Xgyhu4_KVp9ERtb-3Jg8Bom0D6ver_Mm_KkfVPMXKJI-2sR_eq427ZI8

                                                                        

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

LICZENIE

 

Liczenie jest pierwszym dostępnym sposobem porządkowania otoczenia. Opanowanie tej umiejętności ma bezpośredni wpływ na myślenie przyczynowo- skutkowe, rozumienie relacji czasowych, dostrzeganie różnego rodzaju regularność w życiu i w otoczeniu. Rozumienie typu „po tym ma być to” i „jeżeli jest to, to wcześniej musiało być to” przekłada się na precyzje wnioskowania, np. „niebo jest zachmurzone- spadnie deszcz”, „są kałuże, wcześniej musiał padać deszcz”.

Pierwszym etapem jest ustalenie relacji między istniejącym obiektem a jego umysłową reprezentacją wedle reguły „jeden do jednego”: jeden gest- jeden obiekt-jedna reprezentacja w umyśle. W tym czasie nie muszą być przyporządkowane prawidłowe liczebniki, dziecko może liczyć „jeden, dwa, jeden, dwa” lub „jeden, trzy, osiem, pięć”. Ważne jest wyodrębnienie obiektu i zrozumienie, że do jednego przedmiotu przypisany jest jeden liczebnik.

Dopiero w następnym etapie dzieci zaczynają rozumieć, że licząc należy wymieniać liczebniki w stałej kolejności.

Trzeba wielu, bardzo wielu doświadczeń w liczeniu, aby dziecko zrozumiało, że ułożone w rzędzie obiekty można liczyć od początku do końca, od końca do początku i zaczynając z dowolnego miejsca.

Równie późno dzieci ustalają znaczenie ostatniego wymienianego liczebnika. Ma on podwójne znaczenie, dotyczy ostatniego liczonego obiektu oraz informuje ile jest wszystkich obiektów.

Poniżej pokazane są wzorcowe ćwiczenia, można je dowolnie modyfikować. Jeśli dziecko nie wychwyciło prawidłowości, trzeba zrealizować więcej ćwiczeń podobnych do wzorcowego.

1.      Rozumienie znaczenia ostatniego liczebnika wymienianego przy liczeniu

- Znikające obiekty- dorosły organizuje sytuacje, w których dziecko musi liczyć „znikające obiekty”: klaskanie, stukanie, kroki, podskoki, rytmiczne uderzanie, przejeżdżające samochody. Znikają one z pola widzenia dziecka, a w świadomości dziecka pozostaje ostatni wypowiedziany liczebnik. Po skończeniu liczenia podkreślamy końcową wartość: „w pociągu było 7 wagonów”.

- Schowane przedmioty- dziecko wkłada do pudełka/woreczka/szuflady drobne przedmioty (klocki, kredki, orzechy) głośno je licząc. Zamyka pudełko i mówi np. „w szufladzie jest 13 guzików”. Dorosły wyciąga je, liczy i stwierdza: „tak, jest 13 guzików”. Następuje zamiana ról.

2.      Rozumienie, że po przestawieniu obiektów nie zmienia się ich liczba

- Książki na półce- dorosły proponuje: „policz książki na półce”. Kiedy dziecko je policzy dorosły zamienia miejscami niektóre książki i pyta: „ile jest teraz książek na półce?”. Nie należy się dziwić, że dziecko ponownie liczy książki. Na pewnym etapie rozumowania dzieci uważają, że razem ze zmianą miejsca policzonych obiektów zmienia się ich liczebność.

- klocki/misie/patyczki w rzędzie- analogiczne ćwiczenie. Dziecko układa wybrane przedmioty w rzędzie, liczy je i oświadcza ile ich jest. Dorosły przestawia niektóre z nich i pyta czy nadal jest tyle samo. Następnie zamiana ról. Dziecko przekłada kilka przedmiotów i pyta ile ich jest. Dorosły stwierdza „tak, nadal jest… Jak chcesz możesz sprawdzić”. Po wielokrotnym powtarzaniu tego ćwiczenia, przez kilka dni, dziecko dochodzi do wniosku, że przekładanie przedmiotów nie ma wpływu na ich liczebność.

3.      Rozumienie, że wynik liczenia nie zależy od kierunku liczenia

- Wspólne sprzątanie i liczenie- podczas wspólnego sprzątania dorosły układa w rzędzie np. pary skarpetek i mówi „policz”. Przygląda się z której strony dziecko rozpoczęło liczenie i pyta „a gdybyś policzył z tej strony (wskazuje przeciwną) to również byłoby…?”

- Spacer- w trakcie spaceru liczymy kroki, drzewa wzdłuż alejki, bloki, mijane domy itp. Wracając sprawdzamy czy liczba wcześniej policzonych obiektów jest taka sama.

- Ustawianie obiektów w rzędzie- ustawiamy dowolne obiekty w rzędzie, dorosły bądź dziecko liczy i stwierdza ile ich jest. Następnie liczy od drugiej strony i również stwierdza ile ich jest.

4.      Odróżnianie prawidłowego liczenia od błędnego

- Miś uczy się liczyć- zabieramy misia (lub inną zabawkę) i proponujemy dziecku, że będziemy go uczyć liczyć. Łapką misia wskazujemy liczone przedmioty i celowo popełniamy błędy pomijając w liczeniu niektóre obiekty lub licząc je dwukrotnie. Pytamy dziecko czy miś dobrze liczył, co zrobił źle oraz prosimy aby nauczyło misia liczyć.

 

             Opracowane na podstawie: "Dziecięca matematyka" Edyty Gruszczyk-Kolczyńskiej

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Już niedługo będziemy mieli możliwość znowu spotkać się w przedszkolu. Nasza rozłąka trwała dość długo, dlatego niektóre dzieci mogą mieć problem z powrotem do przedszkola. Pamiętajmy, aby dobrze je do tego przygotować- rozmawiajmy o przedszkolu, wprowadzajmy tę tematykę do zabaw, stwórzmy kalendarz, w którym dziecko będzie odliczać dni do powrotu. Zapraszam także do ściągnięcia i korzystania z darmowych bajek terapeutycznych Joanny Kochańskiej, które mogą być wstępem do rozmowy i pomóc w powrocie.

Bajka "Powrót do przedszkola" została stworzona specjalnie dla bardziej wrażliwych dzieci, które doświadczają trudnych emocji po dłuższej nieobecności. W publikacji znajduje się również komentarz o tym, jak towarzyszyć dzieciom w trudnych emocjach. Strony ebooka, na których znajduje się sama bajka są już na białym tle, aby można było ją też bez problemu wydrukować.

bajka_powrot_do_przedszkola.pdf

 

 

Powrót do przedszkola może być dla dzieci dodatkowo stresujący ze względu na zalecenia sanitarne i zmiany, które się w związku z nim pojawią. U przedszkolaków może pojawić się dużo pytań o obecną sytuację:

- Dlaczego nie mogę wziąć swojej zabawki?

- Czy mogę przytulić się do swojej Pani?

- Jak bawić się z innymi dziećmi?

Bajka „Pan Krokodyl i powrót do przedszkola” może pomóc w rozmowie z dzieckiem nt. nowych zasad w przedszkolu, oswoić trudne emocje i lepiej przygotować dziecko na nową sytuację.

Pan-Krokodyl-i-powrot-do-przedszkola-3.pdf

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Drodzy Rodzice

 

Tych z Państwa, którzy poddani są kwarantannie zachęcam do skorzystania ze strony  https://psychologiawkwarantannie.ukw.edu.pl/ stworzonej przez psychologów z Bydgoskiego Uniwersytetu.

Strona ta ma służyć osobom, które w związku z kwarantanną doświadczają trudności w odnalezieniu się w tej sytuacji. Jej celem jest pomoc w nauce radzenia sobie w sytuacji stresowej. Znajdziemy w niej 14-dniowy program, który być może okaże się dla Państwa wartościowy. Autorzy proponują również kilka zasad, o których warto pamiętać w czasie izolacji:

 

1. Wstawaj codziennie o tej samej porze, idź spać o tej samej porze.
2. Zaplanuj w ciągu dnia przynajmniej trzy rzeczy, które powinieneś zrobić.
3. Przyjmij, że możesz zmienić swoje zwyczaje w tej sytuacji.
   Nie musisz trzymać się tego, co było wcześniej. Sytuacja się zmieniła.
4. Pij wodę. Zacznij każdy dzień od dużej szklanki i kontynuuj picie wody regularnie w ciągu dnia. Nawodnienie to zdrowie.
5. Jedz zdrowo. Kiedy jesteś w domu, masz szansę na gotowanie więcej i bardziej różnorodnie.
   Planuj z wyprzedzeniem i unikaj śmieciowego jedzenia. Jedz w sposób uważny – zwracając uwagę na to, co robisz. Pomoże to zmniejszyć objadanie się i jedzenie impulsywne.
   Robiąc zakupy lub je zamawiając, pomiń rzeczy, które nie są bogate w składniki odżywcze.
6. Dobrze się wysypiaj. Odłóż telefon po 22:00, zamiast tego możesz poczytać książkę. Odpocznij przed snem. Noc to czas na relaks.
7. Unikaj nadmiernego picia alkoholu.
   Alkohol jest zaliczany do depresantów i po spożyciu nieumiarkowanym obniży Twój nastrój.
8. Znajdź nowe hobby (a może to też czas na powrót do swojego hobby, które zeszło na dalszy plan z powodu pracy).
9. Zaplanuj czas „wolny od koronawirusa”, w którym nie będziesz wyszukiwać informacji ani rozmawiać o wirusie. Jeśli pojawią się myśli o wirusie, postaraj się je zauważyć  i „wyłączyć”. Odłóż je na później. Może się okazać, że gdy odkładasz je na bok, myśli te zmniejszają swoją częstotliwość i intensywność.
10. Daj siebie innym. Zawsze dobrze jest wnieść swój wkład.
    Dotrzyj do osób starszych, które znasz, które mieszkają samotnie. Możesz do nich zadzwonić. Dbanie o kogoś to więcej niż znalezienie wystarczającego powodu do rozmowy.
    Pomyśl, jak możesz pomóc tym, którzy Cię otaczają. Jak możesz wspierać sąsiadów, przyjaciół, rodzinę, społeczność lub współpracowników? Oczyść swoją szafę i odłóż rzeczy dla tych, którzy ich mogą bardziej potrzebować.

 

Pod numerem telefonu 800 100 102 uruchomiona została specjalna, całodobowa i bezpłatna infolinia ze wsparciem psychologicznym dla osób znajdujących się w kryzysie związanym z kwarantanną lub leczeniem SARS-CoV-2

 

Bezpłatną pomoc psychologiczną i psychoterapeutyczną oferują również:

- Fundacja Vis Salutis tel: 888-960-980,  888-900-980, codziennie w godzinach 10:00-18:00

- Polskie Towarzystwo Psychoanalityczne- pełna lista dostępna w linku: http://psychoanaliza.org.pl/tab.html

 

Dla dzieci, w okresie kwarantanny, polecam kolejną część bajki autorstwa Doroty Bródki- "Dlaczego kwarantanna ma dziury w czasie"- wersja kolorowa, do oglądania na komputerze czy tablecie. Będzie to doskonały punkt wyjścia do rozmowy na ten temat.

 

 dlaczego-kwarantanna-ma-dziury-w-czasie-2.pdf

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Półtra miesiąca spędzonego w domach za nami. Co miało być wysprzątane zostało wysprzątane, bajki obejrzane, kolorowanki wykolorowane...w takich momentach pojawia się NUDA. Czy jest na nią jakiś sposób? Zapraszam do przeczytania bajeczki Karoliny Nowakowskiej o nudzie właśnie.

 

WIOREK-SIE-NUDZI.-BAJKA-TERAPEUTYCZNA.pdf

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

Dostrzeganie regularności

 

Rytmy, o których często słyszymy od nauczycieli bądź spotykamy się w literaturze pedagogicznej, to nic innego jak regularne powtarzanie się czegoś w jednakowych odstępach czasu lub w przestrzeni. Umiejętność dostrzegania tych regularności przekłada się w późniejszym czasie na kształtowanie wiadomości i umiejętności matematycznych, sprzyja myśleniu przez analogię i uogólnianiu prawidłowości. Rytmy nas otaczają- już niemowlę żyje w świecie wypełnionym rytmem bicia serca matki, jej kroków, oddychania, kołysania. Żyjemy w rytmie dobowym, tygodniowym, rocznym, regulowanym przez pory roku i cykliczne wydarzenia. Znajdując się w nowym miejscu (nowa praca, podróż do innego kraju) staramy się zauważyć reguły, które w nim obowiązują. Nasz umysł powtarzalność silnie kojarzy z dobrostanem i bezpieczeństwem- jeżeli dostrzeże coś, czego wcześniej doznał (powtórzyło się) wówczas rozpoznaje to i przestaje się tego bać. Warto więc wspierać dziecko w dostrzeganiu regularności i umiejętności przekładania jednej reprezentacji na inną (myślenie przez analogię).

 

Rozpoczynamy od łatwych ćwiczeń i stopniowo zwiększamy trudność jeśli widzimy, że na danym poziomie dziecko nie ma trudności z ich wykonaniem. Każda sekwencja powinna być zademonstrowana min. 3x zanim poprosimy dziecko o kontynuowanie. Poniższe ćwiczenia są przykładowe, wymienione przedmioty, układy itp. można dowolnie zamieniać. Dziecko zawsze więcej wynosi z ćwiczeń jeśli zamienia się rolami z dorosłym i samodzielnie wymyśla kolejną wersję danego ćwiczenia.

 

- Prosty rytm. Ćwiczenia najlepiej rozpocząć od przedmiotów, którymi dziecko może manipulować (naklejki, guziki, patyczki, fasola, makaron itp.). Jeśli dziecko nie wykazuje trudności grafomotorycznych mogą to być zadania rysowane (dorosły rysuje sekwencje- powtarza min.3x- i prosi dziecko o dokończenie).

⚪│⚪│⚪│⚪│⚪│⚪│⚪│⚪│⚪│

 

- Trudniejsze rytmy

⚪││⚪││⚪││⚪││⚪││

 

- Trudniejsze rytmy

⚪│△⚪│△⚪│△⚪│△

 

- Rytm słuchany (stopniowe zwiększanie trudności), przykładowe ćwiczenia:

* rytmiczne klaskanie

* naprzemienne klaskanie i uderzanie w stół,

* 2x klaszcze, 1x uderza w stół,

* klaszcze, uderza w stół, klepie się w kolano, itd.

 

- Układ rytmiczny wykonywany ciałem:

* podskok, przysiad,

* podniesienie rąk do góry, położenie na ramionach i wyciągnięcie w bok,

* skłon w przód, wyprost, skłon w lewo, skłon w prawo

 

- Ułóż to co usłyszałeś- przekładanie regularności

* Dorosły mówi: “Słuchaj uważnie i ułóż z kolorowych kartoników to co usłyszałeś”, następnie klaszcze i uderza dłońmi w kolana.

Sytuację można odwrócić-  “przedstaw (możesz klaskać, stukać, szeleścić, dzwonić itp.) to co widzisz”:

⚪│⚪│⚪│⚪│⚪│

 

Opracowane na podstawie: "Dziecięca matematyka" Edyty Gruszczyk-Kolczyńskiej

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Jeżeli w Państwa drukarkach pozostała jeszcze odrobina tuszu, to zapraszam do skorzystanie z poniższych dwóch propozycji :)

 

"Moje ulubione"

Gra rodzinna, dzięki której poznamy się lepiej. Rozgrywka jest możliwa w dwóch wersjach:

• Rzucamy kostką i przesuwamy pionek o odpowiednią liczbę oczek. Osoba, która stanie na danym polu odpowiada na pytanie, odnosząc je do siebie.

• Początek jest dokładnie taki sam, jak w wersji pierwszej, jednak osoba, która stanęła na danym polu ma za zadanie podać ulubioną rzecz/czynność osoby po jej prawej stronie. Innymi słowy próbujemy odgadnąć jakie preferencje mają pozostali członkowie rodziny.

 

Poznajemy_sie_-_gra_Moje_Ulubione.pdf

Źródło: emocjedziecka.pl

 

Kolorowanki dla dzieci i dorosłych

Kolorowanie traktujemy najczęściej jako czynność typowo dziecięcą. Nie raz jednak zdarza nam się rysować abstrakcyjne wzory na kartce, w trakcie rozmowy telefonicznej lub podczas słuchania audycji.

Pojawiające się w księgarniach kolorowanki dla dorosłych reklamowane są jako narzędzia obniżające stres. I faktycznie, te niepozorne pola, czekające na nasze wypełnienie ich kolorem, potrafią zadziałać relaksująco. Takie monotonne i niewymagające zbyt intensywnego myślenia czynności sprawiają, że się po prostu odprężamy.

Poniższe kolorowanki, autorstwa Pauliny Nachman, powinny przypaść do gustu Państwa pociechom, a być może, również Państwu :)

Kolorowanka-1.pdf

Kolorowanka-2.pdf

Kolorowanka-3.pdf

Kolorowanka-4.pdf

Kolorowanka-5.pdf

 

 

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

Kształtowanie orientacji

 

Prawidłowe ukształtowanie orientacji w przestrzeni i w schemacie własnego ciała jest niezwykle istotne w rozwoju kolejnych umiejętności dziecka. Jest ono potrzebne do określenia obranego miejsca w otoczeniu i do swobodnego rozmawiania o tym, co znajduje się we wspólnej przestrzeni. Kolejne ćwiczenia ułożone są etapami, od łatwiejszych do bardziej wymagających.

1. Kształtowanie świadomości własnego ciała

Cel: Dziecko poznaje swoje ciało, jest go bardziej świadome, tworzy w głowie schemat swojego ciała .

• Moja głowa- Dorosły i dziecko siadają naprzeciwko siebie. Oglądają i dotykają siebie nawzajem. “To jest czoło...a co jest poniżej?...tak to brwi….a to powieki, spójrz...zamykam oczy...otwieram….to są oczy...jakiego koloru są oczy?...jakie masz długie rzęsy!..” W ten sposób omawiamy całą twarz i głowę. Można wykorzystać przy zabawie lustro.
• Miny- robimy miny do lustra nazywając je i przyglądając się im. “Kiedy ktoś się złości jego brwi opadają, o tak...zobacz jak marszczy się nos i czoło..” itp.
• Zabawy z minami:

- Pokaż jaką masz minę, kiedy jesteś radosny, zmęczony, zły, smutny, zdziwiony.

- “Jak myślisz, jak ja się czuję?” Dorosły robi miny, dziecko odgaduje.

- Przyglądanie się zdjęciom, obrazkom w książkach, osobom spotkanym na ulicy- “jak czują się te osoby?”

- Łączenie emocji z wydarzeniami “jaką minę będziesz miał/jak będziesz się czuć, kiedy dostaniesz prezent? A jaką, kiedy uderzysz się w kolano?” itp.

• Moje ręce- Dorosły i dziecko siadają naprzeciwko siebie. Oglądają swoje ręce. Najpierw palce, każdy ma swoją nazwę. Potem dłoń (wierzch, wnętrze), nadgarstek, przedramię, łokieć, ramię, bark. Następnie bawimy się- siłowanie, zabawy paluszkowe (“robiła sroczka kaszkę”, “jadą goście”, “kominiarz”), “kosi, kosi, łapci” itp.
• Moje nogi- analogicznie do powyższych. Pokazujemy i nazywamy palce u stóp, stopy, palce, pięty, kostki, łydki, kolana, uda. Zabawy- chodzimy na palcach, na piętach, całą stopą. Chodzimy jak słoń, jak myszka, żaba, bocian itp. Chodzimy jak jestem zmęczony, wesoły itp.
• Tułów- nazywamy szyję, ramiona, klatkę piersiową, piersi, brzuch, plecy, pośladki.
• Pantomima- dorosły i dziecko na zmianę odgrywają scenki (np. mama wraca do domu- otwiera drzwi, ściąga płaszcz, czapkę, buty) a druga osoba stara się odgadnąć, co ta pierwsza chciała przedstawić.
• Dziecko opowiada-dorosły rysuje- mówimy: “opowiadaj mi o sobie i pokazuj części ciała a ja Cię narysuję”. Dopytujemy “jakie są twoje włosy (jakie długie, jakiego koloru)?..Jakiego koloru są twoje oczy?...Jaki zrobić nos, duży czy mały?..Taka szyja czy dłuższa?” itd. Zmiana ról.
• Rysowanie człowieka- dziecko maluje bliskie osoby, rodzinę, kolegów, koleżanki. Dorosły pomaga zauważać braki w częściach ciała.

 

2. Określanie miejsca i kierunków w otoczeniu w odniesieniu do własnego ciała.

Cel: dziecko rozumie i potrafi określić gdzie jest góra, dół, przód, tył, lewa i prawa strona.

• Dziecko staje we wskazanym przez nas miejscu (kartka papieru, mały dywanik itp.). Mówimy: “jesteś w tym miejscu…..podnieś ręce do góry….tam jest góra...weź woreczek (może być piłeczka, miś itp) i podrzuć go do góry. Popatrz jak spada w dół...tam jest dół. Popatrz przed siebie….rzuć tam woreczek...wyciągnij ręce przed siebie...co widzisz przed sobą?... Gdzie jest woreczek?... Stoję za Tobą...powiem ci co jest za Tobą...nie odwracaj się bo wtedy wszystko będzie przed Tobą….Za tobą jest...a teraz weź woreczek i połóż go za siebie”. Ćwiczymy z dzieckiem rozumienie komend “z przodu, z tyłu, w górze, na dole”.
• Zachęcamy dziecko, aby wykonało jakąś czynność fizyczną, która go odrobinę zmęczy. Mówimy: “Połóż dłonie tak (pokazujemy) i przesuwaj aż poczujesz bicie swojego serca...Serce masz po lewej stronie. Masz lewą stronę ciała: lewe ucho...lewe oko...lewą rękę….lewą nogę…(mówiąc dotykamy danej części ciała). To wszystko masz z lewej strony. Założę Ci na nią gumkę (bransoletkę, zegarek itp.), żebyś lepiej zapamiętał (taką bransoletkę możemy zakładać dziecku codziennie, do momentu, kiedy przyswoi sobie wiedzę). Powiedz, co znajduje się po Twojej lewej stronie?..rzuć tam woreczek”. Analogicznie postępujemy ze stroną prawą.
• Chodzenie “pod dyktando”- dorosły kieruje krokami dziecka: “dwa kroki w lewo, trzy do przodu, cztery do tyłu itd.”. Następuje zamiana ról.
• Puszczanie zajączków- dziecko “puszcza zajączki” lusterkiem i określa ich położenie.

 

3. Rozpatrywanie otoczenia z punktu widzenia drugiej osoby. 

Do tej części przechodzimy tylko jeśli dziecko opanowało zadania z pkt 2.

Cel: dziecko potrafi określić strony i kierunki z perspektywy innej osoby.

• Dziecko stoi za dorosłym (dorosły może przyklęknąć lub usiąść na niskim krześle). Dorosły mówi: “Sprawdzaj czy dobrze pokazuję. Tam jest góra...a tu dół...To wszystko jest przede mną...Ty jesteś za mną, z tyłu...Mam ucho lewe i prawe...dotknij prawego...mam lewą i prawą rękę...załóż mi gumkę na lewą rękę...mam lewą i prawą nogę, pokaż je...itd”.
• Zabawy z woreczkiem/piłeczką- teraz dorosły stoi w wydzielonym obszarze (np. kartce papieru) i dziecko informuje, gdzie dorosły ma położyć woreczek.
• Co widzi miś?- wybieramy pluszowego misia/lalkę. Na lewą łapkę zakładamy gumkę. Dorosły mówi: “miś ma dotykać plecami Twojego brzuszka...w którą stronę patrzy miś?...Patrzycie w tę samą stronę. Powiedz co widzi twój miś?... Ustaw misia po lewej stronie...miś patrzy w lewo. Co widzi miś?” itd.
• Zabawa “szukam misia”- dorosły instruuje dziecko, gdzie ma iść żeby odnaleźć ukrytą zabawkę: “przesuwaj się do przodu..stop...teraz w prawo...stop” itd. Następnie zamiana ról. Jeśli dziecko ma problem z kierowaniem dorosłego może być jego “cieniem” i przesuwać się razem z nim będąc za jego plecami.
• Która lewa, która prawa?- do ćwiczenia potrzebne są 2 małe elementy (guziki, kamyki, klocki itp.). Na prawej dłoni dziecka piszemy “P”, na lewej “L”. Dorosły pisze to samo na swoich. Można tutaj wykorzystać gumki na lewych nadgarstkach. Dorosły staje bardzo blisko za dzieckiem (patrzy w tą samą stronę) i mówi: “Patrzę w tę stronę (gest)...pokaż, w którą stronę Ty patrzysz...patrzymy w tą samą stronę...wyciągamy ręce przed siebie...popatrz na dłonie...moja lewa ręka jest obok twojej lewej a moja prawa ręka obok twojej prawej...w lewych dłoniach schowamy po jednym guziku...w prawej jest pusto...teraz przesunę się tak, żeby być przed tobą i patrzeć na ciebie….patrzę teraz w tę stronę (pokazuje)...a ty w którą stronę patrzysz?...patrzymy w przeciwne strony. Wyciągamy dłonie przed siebie...oglądamy je...popatrz na literki….teraz przy twojej prawej ręce jest moja lewa...a przy twojej lewej ręce moja prawa...podajemy sobie prawe dłonie...pokazujemy co trzymamy w lewej”. Zamiana ról- dziecko staje za dorosłym, ustala, że patrzą w tę samą stronę, po czym wykonuje kolejno resztę czynności. Zabawę można modyfikować zawieszając coś na uchu, zakładając jedną rękawiczkę, ubierając kolorową skarpetę, zawiązując wstążkę na kolanie, itd.

 

4. Rozpatrywanie otoczenia w odniesieniu do wybranego obiektu.

Cel: dziecko potrafi określić położenie przedmiotu względem wybranego obiektu.

• Przyimki- najpierw należy sprawdzić czy dziecko zna podstawowe przyimki: na, pod, za, przed, obok, w, pomiędzy. Jeżeli dziecko nie utrwaliło jeszcze wszystkich przyimków wprowadzamy je pojedynczo. Dopiero, kiedy jedno określenie jest utrwalone wprowadzamy kolejne. 
• Krzesło i woreczek- stawiamy krzesło na środku i prosimy, aby dziecko stanęło za, przed, z lewej, z prawej strony itd. Następnie to dziecko dyktuje dorosłemu pozycje (dorosły może się czasami “pomylić”). Podobne ćwiczenie wykonujemy z woreczkiem (lub innym przedmiotem) prosząc dziecko, aby położyło go w wybranym miejscu. Przedmioty oraz miejsca ćwiczeń mogą się zmieniać, tak by uatrakcyjnić dziecku ćwiczenie.
• Ćw. przy stoliku- dorosły i dziecko stają po przeciwległych stronach stołu (nie powinien posiadać szuflad). Mają na dłoniach zapisane litery (L,P) a na lewych bądź prawych nadgarstkach frotki. Dorosły prosi dziecko, aby pokazało lewy i prawy brzeg. Dorosły robi to samo. “Kto ma rację?”. Dorosły zmienia pozycję, pokazuje nazywając, który brzeg w tym momencie jest lewy a który prawy. “Dlaczego tak się dzieje?”. Następnie dziecko zmienia pozycje względem stołu i określa, który brzeg jest lewy, a który prawy.

 

5. Orientacja na kartce papieru.

• Nazywamy brzeg: górny, dolny, lewy, prawy.
• Nazywamy rogi: górne, dolne, lewe, prawe
• Nazywamy rogi: prawy górny, prawy dolny, lewy górny, lewy dolny.
• Dziecko flamastrem łączy górę kartki z dołem, lewą część z prawą, lewy górny róg z prawym dolnym, itd.
• Graficzne dyktanda- potrzebna jest kartka w kratkę. Dyktujemy dziecku wzór posługując się komunikatami określającymi kierunek: “jedna kratka do góry, jedna w prawo, jedna w dół” itd. Tworzymy wzory pionowo i poziomo, zwiększamy poziom trudności, tworzymy labirynty. Dorosły zamienia się z dzieckiem rolami i następnie to ono dyktuje wzór.

 

Opracowane na podstawie: "Dziecięca matematyka" Edyty Gruszczyk-Kolczyńskiej

 

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

Propozycja kolejnych 5 zabaw, które wzmocnią więzi rodzinne:

 

• W tej zabawie Ty i Twoja pociecha poddajecie się staremu jak świat magicznemu urokowi- zamiana ról na kilka godzin w ciągu dnia. Teraz Ty jesteś dzieckiem a dziecko pełni rolę rodzica. Na początku zapytaj dziecko co będzie robić jako rodzic- dzięki temu dowiesz jak postrzega Ciebie w roli rodzica. Następnie pomóż dziecku zaplanować dzień pamiętając o rzeczach, które powinny być zrobione, jak pranie, sprzątanie, przygotowanie posiłków, itp. Zadania powinny być dostosowane do wieku a młodszym dzieciom towarzyszymy podczas ich wykonywania. Poproś dziecko, aby pomogło Ci zaplanować również Twój dzień- jakie obowiązki powinnaś/powinieneś wykonać jako dziecko? Dobrze jeżeli w planie znajdą się również przyjemne i zabawne czynności- w końcu to zabawa! Na koniec porozmawiajcie o swoich odczuciach. Wejście w role pozwoli Wam lepiej zrozumieć siebie nawzajem.

• Ping-pong pod hasłem „kocham cię”- czyli sympatyczny i zupełnie niepoważny sposób wyrażania miłości. Dwóch graczy prowokuje się do wymyślenia coraz to nowych okoliczności, kiedy się kochają. Np. „kocham cię w deszczowe dni”, na co drugi gracz odpowiada: „kocham cię, kiedy świeci słońce”. Zabawę można ograniczyć tematycznie- park, samochód, późny wieczór.

• 50 sposobów zapewnienia kogoś o naszej miłości. Spróbujcie wymyślić jak najwięcej sposobów wyrażania miłości tak, by było to przekonywujące dla adresata. Wiarygodne może być przytulenie, jak i zrobienie herbaty. Każdy pomysł zapiszcie na oddzielnym kartoniku. Zadbajcie o to, by Wasza kolekcja stale się powiększała z upływem kolejnych dni, tygodni i lat. Kiedy zauważycie, że dziecko robi coś z miłości zapiszcie to na kartoniku i dołóżcie do istniejącego zbioru.

• Rytuały rodzinne. Rytuał jest istotnym składnikiem tworzenia rodzinnej jedności. Może to być zupełny drobiazg, jak pizza na obiad konkretnego dnia, oglądanie filmu w piątkowy wieczór lub wspólne pieczenie babki cytrynowej na każdą Wielkanoc. Warunkiem powodzenia jest świadome i systematyczne podtrzymywanie rytuału. Stwórzcie własny rytuał i dbajcie o niego. Wspólne działanie, które odbywa się regularnie jednoczy i daje poczucie przynależności do czegoś wychodzącego poza własne „ja”. Innym pomysłem jest wymyślenie przepisu na potrawę, w której Wasza rodzina będzie się specjalizować. Nazwijcie tę sekretną recepturę imieniem rodziny i serwujcie danie z okazji różnych rodzinnych świąt i przyjęć.

• Obecna sytuacja powoduje, że z jednej strony jesteśmy odizolowani od wielu osób. Z drugiej strony jednak możemy zbliżyć się do innych, w naszym najbliższym otoczeniu. Zabawa w „poznaj sąsiada” sprawdzi się przede wszystkim u osób mieszkających w bloku. Może mieć różną formę:

  - korespondencji z sąsiadami- wysyłanie obrazków; krótki liścik, w którym dziecko się przedstawi i zada krótkie pytanie (poinformuje również, że samo chętnie odpowie na pytanie jeśli sąsiad takie zada). Być może nawiąże się dzięki temu więź, która przetrwa jeszcze długi czas.

  - oferowanie pomocy- w naszym otoczeniu może się znajdować ktoś, kto faktycznie potrzebuje wsparcia ale z różnych powodów o nie nie prosi. Wspólne przygotowanie z dzieckiem plakatu, bądź liściku dla sąsiadów, w którym informujemy, że jesteśmy otwarci na kontakt odwróci uwagę od siebie, da poczucie odpowiedzialności i dumy, będzie również rozwijało w dziecku wrażliwość na potrzeby innych osób. Dobrze będzie, jeżeli przygotowanie takiej pracy poprzedzi króciutka pogadanka o potrzebach innych i o tym, dlaczego warto pomagać.

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------